Enige tijd geleden (nov. 2021, als ik in de metadata van de foto spiek) heb ik een tulpje gelast, in een spontane samenwerking met Millie, bekend van de leuke recycledieren.
Ik moet het nog een keertje verven, dus ik heb het niet in de tuin laten staan, maar zet het wel op mijn blog. Ik voel me namelijk eigenlijk helemaal niet zo thuis in de metaalbewerking: de herrie van een haakse slijper is mijn ding niet, zelfs niet met hele goeie oordoppen. Dus voor wie me kent is het misschien wel grappig om te zien dat ik het voor een keer toch wel leuk vond juist wat met metaalbewerking te doen.
Ik vind dergelijke metaal-kunst wel wat hebben. Zo’n tulpje is voor mij als “niet-metaaltovenaar” nog haalbaar (Met wat hulp), maar ingewikkelde sculpturen kan ik alleen naar kijken. Met bewondering, dat wel.
Voor wie wil kijken of m’n lasjes een beetje ergens op lijken nog de onderstaande foto’s. Waarbij ik wel eerlijk moet toegeven dat ik eerder, bij andere gelegenheden, ook al wat pogingen tot lassen had ondernomen. Ik heb eerder MIG gelast bij een goede vriend thuis en bij de Makerspace, en in de ‘space ook 1x TIG mogen proberen.
Van die 2 vond ik TIG meer lijken op solderen zoals electronica gesoldeerd wordt, omdat je verhit en dan draad toevoegt. Dat ‘voelt voor mij natuurlijker’ dan MIG waarbij de draad door het lasapparaat automatisch wordt aangevoerd en je dus niet voelt hoeveel en wanneer.
Ik zal me niet aan klimreken of onderzeeërs wagen, maar dit tulpje zal niet spontaan uit elkaar vallen. (Een echte tulp komt wel het jaar daarna weer op, dus wint het daarmee alsnog, maar dat vertel ik er gewoon niet bij)
Leave a Reply